Przeprowadzkowo cz. 3 - Sąsiedzi || I wakacje!

lipca 01, 2013

Przeprowadzkowo cz. 3 - Sąsiedzi || I wakacje!

Witajcie Wszyscy!
Cały ten rok szkolny minął szybciej niż mogłabym przypuszczać... Znowu coś się skończyło lecz dopuszczam do siebie myśl, że i coś się zaczyna!
Mimo wszystko wciąż ciężko mi uwierzyć, że margines wolnego czasu stał się niemal nieograniczony. Pragnę zagospodarować go jak najlepiej, tak abym zarówno ja jak i moja podłużna przyjaciółka wspominały ten czas bardzo miło!
Planów na te dwa miesiące nie brakuje, jestem pewna, że w te wakacje będzie się działo.
Nie zapominam jednak o Was, moi drodzy Czytelnicy! Przeglądając internetowy bezkres trafiłam na parę naprawdę ujmujących ciekawostek (w tym o jamnikach ;)) i nie omieszkam ich tutaj zamieścić by podzielić się tym z Wami!
Niemniej... Zanim przejdziemy do tych, czy innych nowinek, pragnęłabym też napisać o czymś, co planowałam od bardzo, bardzo dawna. Od kiedy po raz pierwszy ujrzałam miejsce, w którym przyjdzie mi żyć.

Kim są dla nas sąsiedzi?
Osoby tworzące z nami pewną grupę społeczną ostatecznie nawet zajmujące w naszym życiu pewne uniwersalne znaczenie. Niby nie są to osoby do końca bliskie, a jednak.
W tym przypadku nie chodzi mi do końca o ludzi... No więc właśnie - o kogo?
Gdy rok temu w uszczypliwy kwietniowy poranek wysiadłam z samochodu i ujrzałam zachwaszczoną, pełną nierówności działkę zrozumiałam, że kiedyś stanie tu piękny, góralski domek z równie ujmujących ogrodem. Nim jednak to nastąpiło czekał mnie i moją rodzinę szereg przeprowadzkowych zdarzeń. Miałam wtedy przyjemność (bądź nie) poznać naszych przyszłych sąsiadów... jak się okazało - wszyscy mają psy! ;)
Zacznijmy od rodziny posiadającej posokowca. Nawet nic bym do tych ludzi nie miała, gdyby nie fakt, że w niektórych aspektach sprawy nabierają niepoważny obrót.
Pani Berta - bo tak wabi się nasza brązowa sąsiadka, na pierwszy rzut oka jest niesłychanie posłusznym psem myśliwskim. Z moim obserwacji widziałam jak jej opiekun nie raz zabierał ją gdzieś na wiele długich godzin, myślę, że do lasu bądź inne miejsca gdzie mogłaby się wykazać. Dobre zdanie szybko można jednak zepsuć. Nim jednak dojdziemy do jakichkolwiek wniosków jestem niekontent napisać, iż sympatia Berty i Flopi nie została zatwierdzona. Mijając nasze ogrodzenie sąsiedzi muszą nieźle się natrudzić, by utrzymać Bertę w rydzach, Flopa również z odważnym jamniczym duchem zdaje się czasem przesiąknąć przez przęsła, byle dostać się do potencjalnego wroga.
To stało się źródłem późniejszych zgrzytów. Pewnego dnia, gdy ja byłam pochłonięta robotami domowymi zaś Flopi hasała sobie beztrosko po ogródku opiekun Berty szykował się najprawdopodobniej na wyjazd ze swym psem. Otworzył ogrodzenie i (uwaga!) nie zapiąwszy na smycz wyprowadził Bertę. Flopa szybko wyczuła nielubianą psicę i znanym sobie szczekiem przylgnęła do płotu. To co zmroziło mnie najbardziej to, że Berta mimo nalegań, a potem... wrzasków właściciela poczęła iść, a potem biec do Flopy! Gdybym w porę nie zareagowała i nie odciągnęła Flopi od płotu sunie mogły by się pozżerać co dodatkowo umożliwiały duże przestrzenie między przęsłami. Bardzo, ale to bardzo nie lubię oceniać ludzi z uwagi, iż sama popełniam wiele błędów. Ale... co do diaska kierowało tym człowiekiem, że skoro wie, że jego pies nie do końca się słucha w takich sytuacjach to dlaczego nie zapina go na smycz?! Jeśli chce nad tym pracować to na pewno nie kosztem mojego psa. Ku mojemu rozgoryczeniu nie minęło dużo czasu nim sytuacja się powtórzyła. Tym razem naprawdę niewiele brakowało, nawet przez chwilę doszło do konfrontacji. Gdy spocona trzymałam szorściaka na rękach to na dokładkę niezwykle odpowiedzialny jegomość z niewinnym uśmiechem powiedział: ,,Dzień dobry". Myślałam, że zaraz wyparuję z gniewnych emocji.
Podsumowanie: do trzech razy sztuka. Jeszcze jedna taka sytuacja i położę Panu sąsiadowi starą nieużywaną smycz Flopy na jego ogrodzeniu, bo czasem mam wrażenie, że zapomina o jej istnieniu...

Następni sąsiedzi niemniej Was zaskoczą. Gdy pierwszy raz się witałam ujrzałam młodą kobietę trzymającą na rękach małego ON-ka. W oddali ozwały się ciche szczeki. Hodowla? Zastanowiło mnie wtedy jakiej hodowli mogę się spodziewać. Pytając się o psiaka kobieta uradowana zapytała czy chcemy może małego owczarka... za darmo. Trochę mnie to zdziwiło. Nabrałam podejrzeń.
Minęło parę miesięcy. Jakieś 3 tygodnie temu zobaczyłam... że znowu mają młode! Dodać muszę, że wilczury chyba dawno nie były poza działką. Są od czasu do czasu spuszczane z jakiś kojców, których tak naprawdę nigdy nie widziałam na oczy, ale... Nie wiem, nie znam się na tyle na hodowlach, by cokolwiek krytykować, ale czy mi się czasem dobrze nie wydaje, że nawet psom przeznaczonym do hodowli nie należy się mały, a co dopiero duży spacerek?
Sprawa jest wciąż otwarta. W zeszły czwartek sąsiad wypuścił jednego z młodych i latał za nim z aparatem. Młodzian hasał w całkowitym rozprężeniu nie reagując na wołania mężczyzny.
Podsumowanie: Nie chcę myśleć, ani oceniać pochopnie. Trudno mi cokolwiek orzec, gdy połowa domu i miejsce przebywania psów jest szczelnie zamaskowane przez zarośla. Jedyną pewną rzeczą jest ich ujadanie co dodatkowo rozdrażnia człowieka wieczorami.

Sprawę najważniejszą jak i najbardziej intrygującą zostawiłam sobie na koniec. Dodatkowo mam zrobione parę zdjęć naszych sąsiadów.

Szanowni Państwo przedstawiam Wam jednego z wielu psich domowników - Bannera! (zwanego pieszczotliwe również Bannerulą)
Jednego z wielu? Otóż owszem. Przedostatni sąsiedzi (zapomniałam o beżowym chiwawa z naprzeciwka, ale to akurat mało pasjonujące ;)) posiadają naprawdę pokaźną ilość psów. Nie będę rozpisywała się za bardzo nad ich problemami, ale ukryć się tego nie da - jest bieda. Banner, ten zaniedbany błękitno-brązowooki husky rozerwał me serce na pół. Latając wśród psich odchodów, wrzeszczących dzieci zdaje się czegoś szukać. Nim zdecydowaliśmy się odgrodzić od sąsiadów (mają bardzo nieładny zwyczaj wylewania swojego szamba na naszą posesję na śmieceniu kończąc) niejednokrotnie zawieszał się na ogrodzeniu spoglądając głęboko w moje oczy. Zaprzeczyć nie mogę, to psiak bardzo żywy, niestety nie może się wybiegać ślęcząc wiecznie na małej, słabo zazielenionej działce. Chodząc jeszcze do szkoły nie raz widywalam go rano wygrzewającego się na słońcu, schowanego pod ławą w deszczowe dni bądź skulonego gdzieś w kącie. Nie muszę pisać, iż ma niedowagę.
To jeszcze nie koniec, jeszcze bardziej związałam się z innym psiakiem...

Zdjęcia są jakie są, bo... przyznaję się, działałam incognito. x] No i dobry aparat w komórce - to drugie. ;)

Łatek - nazywany przeze mnie Łatulą.
Cudowny psiak. Naprawdę. Ma tego pecha, że sąsiedzi (nie wiem czy to stereotypy, czy co?) trzymali go do pewnego czasu na łańcuchu. Po naszej (jak nie jednej) interwencji nalegaliśmy, by może ze starego płota zrobić Łatuchowi kojec, zawsze lepszy on od łańcucha. No i stała się światłość! Cieszy mnie to, bo Mały ma więcej swobody. Dodatkowo skoro wymieniłam już mojego ulubieńca mogę powiedzieć, że ze względu na nazbyt widoczne problemy materialne staramy się pomóc trochę w utrzymaniu piesków. Nie potrafię powiedzieć jak i kiedy zaczęliśmy dokarmiać psy. Na widok tych skrajnie wychudzonych żeber człowiek był bliski płaczu... Na szczęście teraz, gdy tak patrzę na powyższe zdjęcia ich waga jest na lepszym poziomie, choć na pewno nie jest jeszcze w normie. Gdy tylko zanoszę z mamą jedzenie do Łatka ten rozradowany biega po kojcu. Nieopisane uczucie. Poczułam, że to jakby w pewnym sensie mój pies.
Zawsze idąc, bądź wracając ze szkoły Łatek wychodził ze swojej sponiewieranej budy i przeciągając się odprowadzał mnie swym pełnym nadziei wzrokiem.
W pewnej chwili w naszym domu rozdziły się pomysły, by przygarnąć Łatka... Lecz potem pomyśleliśmy trzeźwo... Mam jeszcze niezresocjalizowanego psiaka, nieobliczalnego i... zazdrosnego. Po za tym w razie wyjazdu na wakacje dziadkowie odmówiliby przyjęcia większego psa... Trudno. :/
Niemniej... Bardziej realne plany też posiadam. Myślałam, by chociaż wyprowadzić psiaka od czasu do czasu... Przynajmniej jak nasze stosunki z sąsiadami trochę nabiorą kolorów. 
Tak jak już wspomniałam, Łatek i Banner nie są jedynymi psiakami na działce. Wcześniej była jeszcze koleżanka ten samej rasy co Banner - Kuna. Pewnego dnia i po paru następnych zauważyłam jej brak. Gdy zapytałam sąsiadów zaniepokojona jej losem powiedzieli, że zainteresowała się nią pewna rodzina i... oddali im ją... Patrząc z ich punktu widzenia pewnie jest im trochę lżej... Ale niektóre myśli nasuwają się same.
Kolenymi wychowankami są jeszcze trzy kundelki bardzo zajadle pilnujące swego domostwa.
Podsumowanie: Jak widać pozornie dobre zamiary i złote serce trudno pogodzić z brakiem pieniędzy i rzeczywistych możliwości... Mimo wszystko nie zostawię tak tego i będę dalej dbać o Łatka i Bannera! Czuję się z nimi bardzo związana emocjonalnie...

Łaaaaał... Długie to wyszło. ;___;
Ale nie martwcie się! Teraz trochę zdjęć, a możliwy tekst postaram się napisać możliwie jak najzwięźlej... ;)
No więc tak... Na początek:
Nie porzucaj psa!
Ledwo zdążyłam wziąć udział w tej akcji, bo zdjęcia dostałam od mojego fotografa dopiero 28... A czas był do następnego dnia. Przez to nie miałam możliwości, by podzielić się tym z Wami. Źle to rozegrałam - wiem.
Nasze zdjęcie jest wśród innych, wspaniałych pełnych prawdziwych haseł fotosów. Naprawdę! Nie warto porzucać naszych skarbów!
W razie wątpliwości, to nasze:

I muszę przyznać, że mi się podoba... ^^'

Kolejna rzecz... Po radach Ariadny w sprawie przyszłych szelek wsadzam jeszcze jedną wersję, która rzeczywiście prezentuje się lepiej! :)

Moim zdaniem jest ogień! :D W tym tygodniu planuję posprzedawać parę niepotrzebnych rzeczy i zamówić te szele... i możliwie, że amortyzator wraz z pasem. :>

Ostatnie czym Was pomęczę jest... jak widzicie zmiana w stronach!
Tak, założyłam zakładkę Zamówienia, by pokazać, że pamiętam o tym co obiecałam. Napiszę też mały regulamin, tak, by wszystko szło gładko i pięknie. :D Wszyscy, którzy nie czytali, a są ciekawi recenzji (która od razu zapewnię - nie jest ostatnia!) zapraszam do sekcji Okiem Eko tam znajdziecie kilka podtytułów takich jak Eko ocenia, Kącik Twórczości i Kącik Kulinarny, który już niebawem dostanie pierwszą pozycję... ;)
Wracając na koniec do zamówień - czekam na potwierdzenie od Wiktorii. i Wiktorii (fajnie się złożyło XD) czy nadal są zainteresowane wykonaniem banneru na blog. ;)

Z aktualności mogę szybko napisać, że dzisiaj byłyśmy w lesie! :P
Spodziewajcie się notki w tygodniu..!
Niech Bóg ma w opiece wszystkich co przeczytali całego posta! XD

 Pozdrawiamy cieplutko!